LWÓW RUSKI – LWÓW KSIĄŻĘCY

lazną Wodą zwany, a dalej – w stronę Akademickiej, owa„główna” rzeka

Lwowa połykała potok Pasieka (nazywany również Srebrną Wodą), któ-

ry z kolei, rodząc się we wzgórzach Pohulanki przechodził z impetem

przez gliniańsko-łyczakowskie rejony. Tak wzmocniona ową „potęgą”

Pełtew„osiadała na laurach” i leniwie rozlewała się na terenie przyszłych,

reprezentacyjnych alei i placów miejskich. Mamy na myśli biedne Gar-

bary, jakimś cudownym zrządzeniem losu przemienione po wiekach

w lwowskie

corso

, czyli Akademicką, plac Mariacki i Wały Hetmańskie,

rzecz jasna. Ale owe miejsca powstały dopiero wówczas, gdy podobnie

jak paryski potok Bierve, znany nam z powieści Eugeniusza Sue

Tajemni-

ce Paryża

, Pełtew bezpowrotnie ukryto pod ziemią. I jest to niewątpliwa

zasługa austriackich urbanistów, bo otwarta rzeczka, a szczególnie jej

rozlewiska, były siedliskiem insektów, brudu i„wiatrów”, w konsekwencji

zaś – chorób.

Płynęły tędy jeszcze pośledniejsze potoki, jak choćby Wulecki – So-

roką zwany, a których pamiątką są np. liczne jary przecinające Wzgórza

Wuleckie.

Zdawałoby się zatem, że Lwów, leżący w kotlinie niczym „hema-

rowska Florencja”, winien mieć aż nadmiar wody. A tu nie! Nie, po sto-

kroć nie!

W miarę rozwoju Miasta system wodny okazał się niewystarczający

do zaopatrzenia go w wodę w celach bytowych. Dodatkowo sprawę

komplikowały wielkie zasoby soli, które znajdowały się w okolicy, a które

stały się jedną z przyczyn przyszłego rozwoju i dobrobytu miasta. Prosi-

my – bez obaw – nie będziemy rozwodzić się nad budową geologicz-

ną okolic, tudzież meandrami przemysłu solnego. Jednakowoż musimy

podkreślić, że to Lwów właśnie, a nie Kraków z pobliską Wieliczką, był

największym eksporterem soli w dawnej Polsce. Niech nie oburzają się

na nas mieszkańcy starej stolicy, nie ma w tym miejscu śladu postpono-

wania grodu Kraka.

Epercima volupist moluptatam, quo blaccul loresent maio

Wały Hetmańskie, pomnik Sobieskiego i Teatr Wielki

Rzeka Pełtew płynąca wzdłuż dzisiejszych Wałów

Hetmańskich

Pełtew „chowana” pod ziemię