LWÓW RUSKI – LWÓW KSIĄŻĘCY

Jednocześnie wielki mistrz zakonu zadeklarował pomoc Rusi w walce

z najeżdżającymi ją Tatarami. Był to niewątpliwie jeden z elementów po-

lityki krzyżackiej (i cesarskiej zarazem) – oskrzydlanie Polski. Ale tu i teraz

najbardziej zagrożeni poczuli się skośnoocy wojownicy. Przekupili praw-

dopodobnie bojarów, a ci zajęli się resztą. Wspierający braci i siostrzeńców

zarazem, przerażony tą sytuacją Władysław Łokietek, wysłał do papieża

memoriał, którym chciał uzyskać akceptację dla ewentualnych działań

zbrojnych przeciw bojarom, zyskując jednocześnie zapewnienie o braku

ingerencji wojsk zakonu od północy, gdyby zaangażował się w te działania.

Amoże okrężną drogą wzywał zakon do współpracy? Nie jest to wykluczo-

ne, skoro znalazły się tamapele o organizację krucjaty przeciwZłotej Ordzie.

Rusińscy historycy z dumą podkreślają i cytują zdanie Łokietka, tam-

że zawarte, w którym nazywa zmarłych książąt: (…)

niezwyciężonymi

obrońcami cywilizacji

(

tarczą

)

przed Tatarami

(…)

Lew i Andrzej byli ostatnimi władcami Rusi z krwi Romanowiczów.

Zmarli (zginęli) bezpotomnie i jakiekolwiek powoływanie się następców

na tę dynastię jest oczywistym nadużyciem, a językiem niedyploma-

tycznym mówiąc – zwyczajnym łgarstwem.

Bojarzy musieli się chyba przestraszyć mocy dyplomatycznej ofensywy

Łokietka, skoro bez większych sprzeciwów wyrazili zgodę na polsko-wę-

gierską propozycję powołania na tron Bolesława – Piasta. Był on synem

Trojdena mazowieckiego (z Czerska) i Marii Halickiej – córki Jurija (Jerzego

Lwowicza). Z drugiej strony bojarom kandydatura ta wydawać się mogła

najsłabsza. Liczyli zapewne, że będąw stanie roztoczyć pełne zwierzchnic-

two nad młodym, czternastoletnim księciem. Bolesław, chcąc dodatkowo

udobruchać bojarów, wysłał list do papieża i uzyskał zgodę na zmianę

obrządku wyznania. Przeszedł na prawosławie, a ponadto na cześć dziad-

ka ze strony matki przyjął imię

Jurij

(Jerzy II). Jednak nie wszyscy bojarzy

byli tak naiwni i przez cały okres rządów Bolesław-Jerzy II musiał liczyć się

z dość silną opozycją wewnętrzną, niechętną zbyt mocnej władzy.

Józef Brandt – Potyczka Kozaków z Tatarami