LWÓW – DZIEJE MIASTA

Drugim czynnikiem potęgującym stan ciągłego zagrożenia była

Orda, uzurpująca sobie prawo kontrolowania ruskich książąt.

Jerzy II ustanowił stolicę swego księstwa we Lwowie, a rządy oparł

na dobrych stosunkach z byłą ojczyzną. W celu zabezpieczenia swoich

włości przed niebezpieczeństwem litewskim nawiązał kontakty z Giedy-

minem. W negocjacjach pośredniczył książę płocki Wacław (stryj Jerze-

go II), skutkiem czego został nawet zawarty, i umocniony ślubem księcia

z córką Giedymina Eufemią, sojusz. Druga córka Giedymina – Aldona,

wydana została za Kazimierza, przyszłego króla Polski. Informacje doty-

czące tych ślubów, odbytych zresztą w Płocku (i związanych z nimi ko-

ligacji), są niezwykle ważne dla rozumienia dalszego biegu wydarzeń.

Tymczasem ponownie wzrastała, popierana przez Ordę, bojarska

opozycja. Jerzemu zarzucano faworyzowanie cudzoziemców (czytaj

Polaków) oraz nieprzeciwstawianie się próbom latynizacji ze strony ka-

tolickiego kleru.

Przyszedł rok 1338. Jerzy II udał się na zjazd w Wyszehradzie. To tu

sporządzono porozumienie, na mocy którego w razie bezpotomnej

śmierci księcia halickiego, władzę nad jego domenami przejąć miał

władca (król) polski. Rozgłoszenie opowiedzenia się jednoznacznie

za polską sukcesją nazywamy śmiertelnym błędem Jerzego. Wiadomo

było powszechnie, że Eufemia nie jest zdolna powić potomka, więc bo-

jarzy umyślili podsunąć mu inną żonę, krwi rusińskiej. Orszak księżnej

Eufemii napadnięty został przez „nieznanych sprawców” w okolicach

wspomnianego już Zawichostu, a ona sama „utopiła się” w Wiśle. Nazy-

wa się to„wypadkiem przy przeprawie”. Wydarzenie to miało miejsce tuż

przed Wielkanocą 1340 roku.

Wyszehrad – ruiny zamku nad Dunajem

Jerzy II